Soms stuit je online op verhalen waarvan je denkt: hoe is dit mogelijk? Karen, 26 jaar oud, is al 10 jaar samen met haar vriend Marc. Ondanks dat alles redelijk goed lijkt te verlopen, is er één aspect waarover Karen ontevreden is: haar vriend wil geen intieme relatie met haar hebben.
“Ik ontmoette Marc op de middelbare school. Hij was niet de knapste en ook wat introvert. Ik viel voor hem vanwege zijn buitengewone vriendelijkheid,” vertelt Karen. “Dit is iets wat ik thuis heb geleerd: het draait niet alleen om uiterlijk; karakter is belangrijker. En dat had Marc in overvloed.” Nadat Karen en Marc hun diploma hadden behaald, gingen ze aan het werk.
“Ik vond dat toen vreemd, maar ok…”
“Ik wilde niet verder studeren, en hij ook niet,” zegt ze. “We wilden samenwonen, trouwen en kinderen krijgen. Dat waren onze toekomstplannen. Marc is religieus en wilde pas intiem worden na het huwelijk. In het begin vond ik dat vreemd. Toen ik hem ontmoette, was ik zestien en klaar voor een volgende stap in onze liefde.”
“Marc was er nog niet klaar voor. Hij volgt zijn religie strikt en vreest dat hij in de hel zal belanden als hij zondigt. Dat idee is hem bijgebracht door zijn ouders,” zegt Karen. “Maar goed, ik accepteerde dat hij wilde wachten tot het huwelijk. Ik vind dat als je voor iemand kiest, je niet zomaar moet afhaken. Vier jaar geleden zijn we getrouwd. Eerlijk gezegd keek ik alleen uit naar de huwelijksnacht. Het hele feest kon me gestolen worden.”
“Ik wacht al 10 jaar”
“Eindelijk zou ik de lakens delen met mijn man.” Karen komt echter bedrogen uit, want ’s avonds is Marc moe. Hij drinkt niet, maar vond het huwelijk ‘erg intensief’. Teleurgesteld valt zijn kersverse vrouw uiteindelijk in slaap. Nu, vier jaar later, wacht Karen nog steeds op haar eerste intieme ervaring. “Het duurt nu wel heel lang. Ik wacht al 10 jaar op hem,” zegt ze. “Ik heb van alles geprobeerd, van lingerie tot andere verleidingspogingen. Maar er gebeurt gewoon niets.”
“Altijd hetzelfde excuus!”
“Hij heeft altijd hetzelfde excuus. Binnenkort, schat, zegt hij dan. Mijn vriendinnen hebben me geadviseerd om vreemd te gaan. Hoewel, vreemdgaan kun je het niet eens noemen, aangezien ik nog nooit iets met Marc heb gedaan. Als ik er met hem over praat, verwijt hij me dat ik hem probeer te dwingen. Wat ook vervelend is, is dat hij dat ook aan zijn ouders vertelt. Als we op zondag (na de kerkdienst) koffie gaan drinken, kijken ze me verwijtend aan. Alsof ik degene ben die dit veroorzaakt.”
“Ik wil hem niet verlaten, maar…”
“Ik ben echt radeloos. Verlaten wil ik Marc niet, maar dit kan niet langer zo doorgaan. Ik merk ook dat ik steeds minder gelukkig ben in ons huwelijk. Als Marc mij niet wil verliezen, zal hij snel moeten handelen. Doet hij dat niet, dan bestaat de kans dat ik het elders ga zoeken. Ik begrijp niet dat hij dat niet beseft!” besluit Karen.